Wat Jezus Deed

"En er kwam vrees over allen, die rondom hen woonden; en in het gehele gebergte van Judea werd veel gesproken van al deze dingen. En allen, die het hoorden, namen het ter harte, zeggende: Wat zal toch dit kindeken wezen? En de hand des Heeren was met hem."

"De mensen daar waren allemaal diep onder de indruk en in het hele bergland van Judea werd gesproken over alles wat er gebeurd was. Wie ervan hoorde, dacht bij zichzelf: 'Wat zal er van dat kind worden?' Want het was duidelijk dat hij onder bescherming van de Heer stond."

"Alle omwonenden waren diep onder de indruk, en in heel het bergland van Judea werden deze gebeurtenissen besproken. Ieder die het hoorde bleef erover nadenken, en vroeg zich af: Hoe zal het verder gaan met dit kind? Want de machtige hand van de Heer beschermde hem."

"Alle omwonenden waren diep onder de indruk, en in heel het bergland van Judea werden deze gebeurtenissen besproken. Ieder die het hoorde bleef erover nadenken, en vroeg zich af: Hoe zal het verder gaan met dit kind? Want de machtige hand van de Heer beschermde hem."

"Dit maakte diepe indruk op de mensen. Overal in het bergland van Judea werd erover gesproken. Ieder die het nieuws hoorde, nam het ter harte en zei: "Wat zal er van dat kind worden?" Want het was duidelijk dat de Here iets bijzonders met hem voorhad."

"En de tijd van Elizabet werd vervuld, dat zij baren zoude, en zij baarde een zoon. En die daar rondom woonden, en haar magen hoorden, dat de Heere Zijn barmhartigheid grotelijks aan haar bewezen had, en waren met haar verblijd. En het geschiedde, dat zij op den achtsten dag kwamen, om het kindeken te besnijden, en noemden het Zacharias, naar den naam zijns vaders. En zijn moeder antwoordde en zeide: Niet [alzo], maar hij zal Johannes heten. En zij zeiden tot haar: Er is niemand in uw maagschap, die met dien naam genaamd wordt. En zij wenkten zijn vader, hoe hij wilde, dat hij genaamd zou worden. En als hij een schrijftafeltje geeist had, schreef hij, zeggende: Johannes is zijn naam. En zij verwonderden zich allen. En terstond werd zijn mond geopend, en zijn tong [losgemaakt]; en hij sprak, God lovende. En er kwam vrees over allen, die rondom hen woonden; en in het gehele gebergte van Judea werd veel gesproken van al deze dingen. En allen, die het hoorden, namen het ter harte, zeggende: Wat zal toch dit kindeken wezen? En de hand des Heeren was met hem."

"Toen voor Elisabet de tijd gekomen was om te bevallen, bracht ze een zoon ter wereld. Buren en familieleden die hoorden hoe goed de Heer voor haar geweest was, deelden in haar vreugde. Toen het kind acht dagen oud was, kwamen ze het besnijden. Ze wilden hem Zacharias noemen, naar zijn vader. Maar zijn moeder zei: 'Nee, Johannes moet hij heten.' 'Maar niemand in de familie heet zo,' antwoordden ze haar. Ze beduidden zijn vader te laten weten hoe hij het kind wilde noemen. Hij vroeg om een lei en schreef daarop: 'Johannes is zijn naam.' Iedereen was verbaasd. Op datzelfde moment kon Zacharias weer spreken en hij begon God te danken. De mensen daar waren allemaal diep onder de indruk en in het hele bergland van Judea werd gesproken over alles wat er gebeurd was. Wie ervan hoorde, dacht bij zichzelf: 'Wat zal er van dat kind worden?' Want het was duidelijk dat hij onder bescherming van de Heer stond."

"Toen voor Elisabet de tijd vervuld was, dat zij baren zou, bracht zij een zoon ter wereld. En haar buren en nabestaanden hoorden, dat de Here zijn barmhartigheid aan haar had grootgemaakt, en zij verheugden zich met haar. En het geschiedde, toen de achtste dag was aangebroken, dat zij kwamen om het kind te besnijden, en zij wilden het naar de naam van zijn vader Zacharias noemen. Doch zijn moeder antwoordde en zeide: Neen, hij moet Johannes genoemd worden. En zij zeiden tot haar: Er is toch niemand in uw familie, die die naam draagt. En zij beduidden zijn vader, dat hij beslissen zou, hoe hij het kind genoemd wilde hebben. En hij vroeg om een schrijftafeltje en schreef deze woorden: Johannes is zijn naam. En zij verwonderden zich allen. En terstond werd zijn mond geopend en zijn tong [losgemaakt], en hij sprak, God lovende. En over allen, die in hun nabijheid woonden, kwam vrees, en in het gehele bergland van Judea werden al deze dingen besproken. En allen die het hoorden, namen het ter harte en zeiden: Wat zal er van dit kind worden? Want de hand des Heren was met hem."

"Toen de dag van haar bevalling was aangebroken, bracht Elisabet een zoon ter wereld. Haar buren en verwanten hoorden hoe barmhartig de Heer voor haar was geweest, en ze verheugden zich samen met haar. Op de achtste dag kwamen ze het kind besnijden, en ze wilden het Zacharias noemen, naar zijn vader. Maar zijn moeder zei: 'Nee, Johannes zal hij heten!' Ze zeiden tegen haar: 'Er is niemand in je familie die zo heet.' Ze beduidden zijn vader te laten weten hoe hij het kind wilde noemen. Hij vroeg om een schrijftablet en schreef erop: 'Johannes is zijn naam.' Iedereen was verbaasd. En meteen werd de verlamming van zijn mond en zijn tong ongedaan gemaakt, en hij begon te spreken en loofde God. Alle omwonenden waren diep onder de indruk, en in heel het bergland van Judea werden deze gebeurtenissen besproken. Ieder die het hoorde bleef erover nadenken, en vroeg zich af: Hoe zal het verder gaan met dit kind? Want de machtige hand van de Heer beschermde hem."

"De dag kwam dat Elisabeths kind geboren werd en het was een jongen. Natuurlijk kwamen haar buren en familieleden het al gauw te weten. Iedereen was blij omdat de Here zo goed voor haar was geweest. Toen het kind acht dagen oud was, werd naar Joods gebruik zijn voorhuid weggesneden en kreeg hij zijn naam. Ieder die bij deze plechtigheid aanwezig was, dacht dat het kind net als zijn vader Zacharias zou heten. Maar Elisabeth zei: "Nee! Hij moet Johannes heten." "Johannes? Er is toch niemand in de hele familie die zo heet!" zei men. Ze vroegen de vader wat hij ervan vond. Hij maakte hun duidelijk dat hij iets wilde hebben om op te schrijven. Tot ieders verbazing schreef hij: 'Zijn naam is Johannes'. Op hetzelfde moment kon hij weer spreken en begon hij God te prijzen. Dit maakte diepe indruk op de mensen. Overal in het bergland van Judea werd erover gesproken. Ieder die het nieuws hoorde, nam het ter harte en zei: "Wat zal er van dat kind worden?" Want het was duidelijk dat de Here iets bijzonders met hem voorhad."